Bonanza w Rembertowie

Pieknie u tych Bialoskorskich bylo. Raniutko Pan Jan budzil mnie:
-Franiu, to co - "Niech sie stanie swiatlo" i - polatac ?
Ostroznie, w kalesonach, cichcem do salonu Choine zapalic i - bylo swiatlo. Potem, ostroznie, zeby gaci nie zgubic, w buty i na ganek. Kiedy piesy zarly swoje, biegiem po zaspach, miedzy drzewa. Szybko robilo sie goraco, sniezny pyl stracony z galezi tajal na skorze, piesy dolaczaly i jazgot budzil reszte domownikow.

Kiedy pchalem Wickowi wedzidlo w pysk, widzialem juz Mamuske i pania Anne jak sie snuly po kuchni w swietle naftowej lampy. Dopialem mu popregi, poprawilem Malgosce chomat, zeby rowno lezal i - gotowi. Ruszac ! Sanie ryly w sniegu gleboka koleine, Kaziuk z Antonim przekazywali sobie lejce i grzebali po kieszeniach, zeby zapalic. Znowu pare godzin z pustym brzuchem, dopoki ci dwaj gosci nie przywioza. Markotne rano slonce zapalalo iskierki na galeziach. Pierwsze sople z dachu oslepialy blaskiem a kolo ganku juz krecily sie zwawo sikorki i wroble konczac psie sniadanie. Wstawal dzien. Znowu cisza, tylko z daleka, przez czapy sniegu na drzewach, przebijal dzwon na Msze.

Pan Jan, obaj synowie i moj tato wyprowadzali juz parskajace konie, pod wierzch. Szybko snieg za nimi zadymil a szczekajaca psiarnia zawrocila i rozlazla sie po budach. Zanim chlopy sie wymodla, wyspowiadaja i wroca, Kaziuk z Antonim przyjada z goscmi.
-Franiu, a chodz tu, cieplego jeszcze dostaniesz ! Nie ma to, jak z porannego udoju, samo zdrowie !
Pani Zosia z sasiedztwa pomagala zawsze przy gosciach. Patrzylem i kombinowalem - od niej by pewno tyle samo bylo, jakby ja chcial kto wydoic. Wetknalem dziob w wiadro i ciagnalem cieple, pachnace mleko. Nad skrajem wiadra widzialem "wdzieki" pani Zosi, jak sie przewalaly z boku na bok. Kaziuk i Antoni tez widzieli, na codzien, ale - gdziezby tam ! Oba chlopy trzymaly fason i nie smialy.

Odpialem Cygana z lancucha i poszlismy obejsc cale domostwo. Cygan byl brat-lata, nigdy mnie nie opuscil, zawsze wierna morda dyszala mi w dlon, kiedy szlismy, zawsze byl pod reka. Tylko cholernik sznurowki mi rozwiazywal. Co go ciagnelo do tych sznurowadel nie wiem, za kazdym razem skubnal. Obeszlismy stajnie, obore, kurniki, podworzec ze studnia i korytem, ogrodzony grubo ciosanym plotem i  zaczepilismy o kawalek lasu. Wysokie sosny nie puszczaly jeszcze porannych przeblyskow slonca, las stal ciemny i tajemniczy. Na skraju, zgodnie postanowilismy sie odlac, ja na swoje, on na swoje - nie po moich butach !    

Zawrocilismy. Latem, to byly lany zlote, gdzie sie probowalo ziarno czy juz doszlo, wiosna chodzilo sie za plugiem, jesienia za kosiarka a teraz, przy zimie, biel i biel po horyzont. Biel, pod wieczor podbarwiona fioletowo i rozowo.  Teraz, wczesnym rankiem, strzelajaca w oczy iskrami slonecznych promieni, zza ktorych wygladaly czerwone liscie buczyny, biala brzoza przy mostku, a czyjes trzewiki harcowaly w powietrzu do gory nogama. Oczy przymruzyc, lepiej zogniskowac i - obok meskich trzewikow ujrzalem damska noge, pelna i ksztaltna, w podrygach zwawych, jak "mleczarnia" pani Zosi przy dyngusie.
-Ty widzisz co ja widze ? - Zapytalem Cygana. Cygan przylozyl sobie lape do ucha, zaczal weszyc i rozdziawil szczesliwy pysk w zachwycie. Skoczyl do przodu i mnie pociagnal. W oczach mi sie mienilo od tych iskier na sniegu, biegu po zaspach i kretynskiego porykiwania piesa. Dopadlismy wreszcie do san z konmi. Konie ogladaly sie zdziwione na swoj bagaz, ktory lezal w korycie strumienia, do gory plozami. Nadbiegali Kaziuka z Antonim, ciezko dyszac, w glebokom sniegu, i miotajac wszystkie joby, sukinsyny i "chaljery" jakich sie przy nich do woli nasluchalem. A teraz moglem jeszcze wiecej posluchac, kiedy pan doktor Biwer obzywal sie najgorszymi z wlasna malzonka.
-Zachcialosie babie powozic ! Bo ona umie ! Wszystko umie ! Wszystko wie lepiej ! Tak i wpierdzielilasie w  te jame !
Malzonka piszczala i wierzgala bez przystanku noga, ktora jej wystawala z san. Zanotowalem, ze musiala jej ta konczyna marznac, bo ponczocha konczyla sie na pol uda, a dalej udko rozlozyste i gole, a potem jakies chaszcze o ktorych i wiedziec nie chce. Pan doktor Biwer wylazl, bo Kazmirz z Antonim juz odsuneli sanie i wyciagal malzonke.
Uslyszelismy szybki galop i nadlecial tato z Sedzia i jego synami. Pozbieralo sie cale towarzystwo, przywitalo i zgodnie ruszylismy do domu.

Kto nie wie ile traci bez Wilenskiej kuchni, nie wart i slowa. Stol byl ogromny i okazaly. Przez otwarte podwoje do salonu, wlewal sie blask choinki, ze wszystkimi kolorami bombek, wycinanek, wstag i wielobarwnych lancuchow. Stol lezal nizej, bialy, jak pole, a na nim - wszystko ! Dzis - goscie ! Dan nie wylicze, nie podolam.

Zaskoczyl mnie rudy leb na miejscu z pustym nakryciem, ktore stalo od Wigilii. Wielkie chlopisko, w ojca koszuli, zarlo ze smakiem. Zerwal sie, zlapal mnie pod zebra, podniosl wysoko i rozesmial sie:
-Franek ! Wyrosles chlopie !
Zebra zabolaly, ale cos bylo w tym rudzielcu.....Cos znajomego. Co tu sie dzieje ?
Biwer z zona sciagali kapoty, otrzepywali sie ze sniegu, Pani Anna z mamuska zakrecily sie przy nowych talerzach, nikt nie mial czasu mi tlomaczyc.
-Wiesiu, to juz na zawsze ?
-Jak Bog da, na zawsze, panie doktorze.
Przelamali sie oplatkiem, tato im nalal, wypili i Rudy spytal:
-A Kaziuki, Antosiuki ?
-A jakze, zdrowi, cali, juz ida !
-W imie ojca i syna....- rozleglo sie spod drzwi, Kaziuk stal z otwarta geba a Antoni przy nim. Obaj patrzyli, przecierali oczy, a potem wycierali....
Matka i pani Anna a to podlozyly cos Rudemu na talerz, a to poskrobaly go po kudlach a chusteczki trzymaly przy oczach. Rudzielec zarl z apetytem, nie odmawial.

Tato wzial mnie do sypialni na powazna rozmowe. Po dwoch slowach wszystko wiedzialem, wszystko kojarzylem. Nie jeden wieczor o tym sluchalem. Moim ojcem chrzestnym byl plk Lekawski. W domu mial baze  akowcow. Niemcy zrobili nalot. Zaladowali pulkownika i dwoch synow na ciezarowke i powiezli szosa na Pustelnik. Po drodze, mlodszy syn, Kazimierz, rzucil sie na zoldakow, zakotlowalo sie. Wiesiek nawial a plk Lekawskiego, z synem Kazimierzem, Gestapo rozwalilo przy szosie. Latem jedziemy czasem w to miejsce posadzic kwiaty. A Wiesiek znikl. Potem okazalo sie, ze Wieska zgarnela bezpieka, bo jak ruskie przyszli,to go zlapli z bronia. Pisal do nas a matka i Bialoskorscy posylali mu paczki. Teraz go wypuscili i przyszedl w nocy piechota od stacji w Rembertowie. Kaziuk i Antoni sluchali zawsze wieczornych rozmow i wszystko wiedzieli. Teraz poszli do siebie pomodlic sie i podziekowac Opatrznosci za Wieska. Przy okazji, kazdy sobie raz jeszcze wlasny zyciorys powtorzyl..

Po nas do sypialni wladowali sie Biwer z Wieskiem, zeby Rudego przebadac na wszystko. Zaraz po Swietach mial sie zglosic do szpitala na Solcu, na badania. Pozniej pracowal w sklepie jubilerskim z synem sedziego.    

O zamiataniu Kameralnej po wojnie Wieska z Mirkiem o moja siostre , moze innym razem. Te Swieta zapamietaly sie kolorami zimy, przyjaznymi mordami piesow i Wieskiem - rudzielcem, co mnie podnosil do sufitu. Szczesliwi ci, ktorym Pan Bog dal na cale zycie ludzkie serca, zeby zawsze mieli je blisko.